Morgunblaðið farið að glitra

Undanfarnar helgar hafa birst í Morgunblaðinu greinar um umhverfismál, en í þeim er lögð áhersla á hinar válegu loftslagsbreytingar og hvernig meðaljóninn getur lagt sitt af mörkum til þess að hindra þær.  Þetta eru vandaðar greinar og mikill fengur að þeim.  Og nýlega stóð á forsíðunni: ,,ómetanleg náttúruperla" með heimsstyrjaldarletri.

Eins og ég skil það, verður að lýsa á það sem á að glitra, en ég á ekki við að loksins hafi Morgunblaðið ,,séð ljósið", það hefur ekki staðið sig verr en aðrir fjölmiðlar, en vandinn er að við hefðum öll átt að standa okkur betur.  Það mætti fjalla meira um hættuna sem nú steðjar að Þingvallavatni.

Heyrði það á BBC að Frakkar ætli á Norðurheimsskautið með loftskipi næsta sumar til að mæla ísinn, sennilega til að geta verið í kyrrstöðu.  Frægt er þegar þýska loftskipið Hindenburg brann og féll til jarðar á 37 sek. árið 1937, í beinni úrvarpssendingu.  Hindenburg var álíka stórt og Titanic, teppalagt, kokkarnir heimsfrægir, postulín, silfur og kristall.

Það fylgdi sögunni að nú væri ísinn helmingi minni en hann var fyrir 30 árum og árið 2070 yrði hann horfinn!  Það er meira að segja fræðilegur möguleiki á því að ég muni lifa það, reyndar orðinn 119 ára og saddur lífdaga, eða kominn með rafmagnsheila, en samt...

Nú gerist allt með sívaxandi hraða og líkurnar minnka á því að við fáum stöðvað það.  Það þarf að hraða skrásetningu á öllu því sem við erum að missa út úr höndunum á okkur.  Ekki stóðum við okkur vel með geirfuglinn.

Getur þá ekkert glitrað í myrkri?  Í því sambandi rifjaðist upp fyrir mér myndin Blade Runner, vísindaklassík eftir Ridley Scott,  en í henni koma afar fullkomin vélmenni til jarðar, þar sem þau eru upprunnin, þau eru eftirlýst og nær óþekkjanleg frá mönnum.  Skapari þeirra veitti þeim takmarkaðan líftíma og þau neyna með öllum tiltækum ráðum að fá hann framlengdan, en það tekst ekki og minningar og reynsla glatast, lokaorðin voru: 

Ég hef séð ýmislegt sem þið mennirnir mynduð ekki trúa.  Árásarskip í ljósum logum út af öxlinni á Óríon.  Ég hef horft á C-geisla glitra í myrkrinu nærri Tannhauser-hliðinu.  Öll þessi andartök munu týnast í tímanum, líkt og tár í regni.  Kominn tími til að deyja.

Við höfum löngum haft samviskubit vegna styrjalda og manndrápa, þó ekki öll á sömu skoðun.  Nú er að verða til sameiginlegt samviskubit, alþjóðlegt samviskubit í umhverfismálum, umhverfisbit.